توجه به مراقبت و نگهداری از بیماران روانی در محل‌های جداگانه و خاص در کشور ایران، سابقه دیرینه دارد. با تأسیس مدرسه دارالفنون و آمدن پزشکان اروپایی به کشور، طب نوین در ایران پایه‌گذاری شد و تأثیرات مهمی را در ساختارهای بهداشتی و درمانی جامعه ایران گذاشت. همچنین، مقدمات شکل‌‌گیری نهادهای مستقل و جداگانه‌ای با عنوان دارالمجانین یا تیمارستان که پیش از این بخشی از بیمارستان‌ها محسوب میشد را برای نگهداری و حفاظت بیماران روانی به‌وجود آورد. کتاب حاضر، با هدف شناسایی ویژگی‌های این مراکز از تأسیس دارالفنون تا پایه‌گذاری دانشکده پزشکی دانشگاه تهران، به بررسی رشد و تکامل و تحول این نهادهای تمدنی پرداخته و آنها را از جنبه‌های مختلف تاریخی، مورد بررسی و تحلیل قرار داده است
