پدیده سالمند شدن جمعیت، واقعیتی جهانی و دستاورد رشد و توسعه جوامع است که مانند تمامی دگرگونی‌های همبسته با توسعه، علاوه بر پیامدهای مثبت ممکن است مشکلاتی را نیز در پی داشته باشد. اگر به این بیندیشیم که سالمندان قشری با نیازهای ویژه‌اند که برای خدمت‌رسانی به آنان باید پیشاپیش ابزارهای لازم را فراهم ساخت، لزوم کاربرد مدیریت آینده‌نگر در امور سالمندی بیش از پیش روشن می‌شود.
یکی از کمبودهای اساسی در این زمینه، فقدان نیروی انسانی کارآزموده و آماده برای پاسخگویی به نیازهای سلامت سالمندان در ابعاد مختلف جسمی، روانی، اجتماعی و معنوی است. در حفظ سلامت سالمندان، در درجه اول پیشگیری و در مرحله بعد تشخیص و درمان زودرس بیماری‌ها از اصول پایه به شمار می‌آیند
