برای همه ی انسانها گاهی پیش میآید که حس کنند هیچ چیز دیگر در جهان معنا ندارد و از درون احساس شکست کنند. گاهی این خستگی و ناراحتی به اتفاقی تلخ در زندگی برمیگردد، مثل طلاق، بیکاری، بیماری، و گاهی هم دلیلی درونی دارد، مثل احساس پوچی و احساس اینکه سررشته ی همه ی امور از دست ما خارج شده و همه چیز علیه ماست، احساسی است که نمیتوانیم در برابرش مقاومت کنیم و شباهت به غمی بزرگ، خستگی شدید یا بی میلی به زندگی دارد. در این مواقع انسان وسوسه میشود خود را قربانی نشان بدهد و دیگران را (مثلا والدین، فرزندان یا دوستانش را) متهم کند که در خستگی و شکست او نقش داشته اند.
