امروزه بیشتر روانکاوان از مدل کلاسیک مطلق گرا و خشک روانشناسی
یک نفره فاصله گرفته و به سمت مدلی از ذهن رفته اند که مبتنی بر مفهوم ساخت مشترک است
یعنی آنچه مشاهده می شود ناشی از تعامل تجربه ی بیمار و تجربه ی روانکاو در فرآیند
روان تحلیلی است. تأكید نظری بر تعامل دو ذهنیت است، یعنی بجای آن که بیمار سوژه باشد
و روانکاو ابژه، فرآیندی بین ذهنیتی در جریان است. در این مدل مفاهیمی مانند انتقال،
انتقال متقابل و مقاومت، درون بافت تعاملی مورد بررسی قرار می گیرد.
موقعیت درمان، اتحاد درمانی، انتقال و انتقال متقابل،
مقاومت، واکنش درمانی منفی، برون ریزی، تعبیر، بینش و حل وفصل، مفاهیم کلیدی نظریه
روانکاوی هستند که با بیانی شیوا و نگاهی دقیق به تاریخچه تحول هریک، در این کتاب مورد
بحث قرار گرفته اند. به علاوه، بدون جهت گیری نظری خاصی، عقاید مختلف نظریه پردازان
معتبر در روانکاوی در مورد تمام مباحث گردآوری و مطرح شده است. بنابراین خواننده می
تواند ضمن آشنایی مقدماتی با نظرات مختلف و مقایسه آنها، به نوعی جمع بندی معنایی و
نظری دست پیدا کند.
