نمايشنامه‌نويسان بزرگ جهان بي‌ترديد خصلت درمان‌گر تئاتر را مي‌شناخته‌اند. شكسپير به‌طور كامل بر اين تعامل اشرف داشته است. استفاده‌هاي مكرر او را از بازي در بازي حاكي از اين فرايند است كه تماشاگران تئاتر از طريق نظاره احساس‌هاي ناهشيار فرافكن‌شده بر بازيگران راهي به درون خويش مي‌يابند كه از هيچ طريق ديگري قابل وصول نيست.
