تا چه اندازه خود را می‌شناسید؟ آیا دیگران از شما همان شناختی را دارند که خود دارید؟ بدترین و بهترین صفت شما چیست؟ خود را به چه چیزی تشبیه می‌کنید؟ چه صفات و ویژگی‌هایی شما را از دیگران متمایز می‌کند؟ اکنون به اطرافیان خود فکر کنید، چند صفت اصلی آن‌ها را به‌یاد آورید. ممکن است یک فرد را خوش‌نیت، صمیمی و گرم وصف کنید، دیگری را فردی غیرواقع‌بین توصیف کنید که واقع‌بینانه فکر و رفتار نمی‌کند، از نظر شما فرد سوم با دیگران ارتباط کمی دارد و فقط به فکر خودش است، خودمحور و در پی جلب توجه است و… این ویژگی‌های اساسی همان چیزی است که روان‌شناسان به آن «صفت شخصیت» می‌گویند. شخصیت آن چیزی است که ما را می‌سازد و از دیگران متمایزمان می‌کند. شخصیت و صفت شخصیت، چگونگیِ فکر کردن، احساس کردن و رفتار کردن ما را تعیین می‌کنند. این‌ها الگوهای بادوامی هستند که درک ما را از محیط و دیگران، و چگونگی برقراری رابطه با آن‌ها و فکر کردن به آن‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد. برای مثال وقتی می‌گوییم او شخصیتی بدبین دارد، یعنی این‌که او با بدبینی با دیگران ارتباط برقرار می‌کند، فکر می‌کند دیگران قصد فریب او را دارند، جهان را جای امنی نمی‌بیند، سعی می‌کند در ارتباطاتش گوش‌به‌زنگ باشد و حواسش را جمع کند که کسی به او آسیبی نرساند.
