به نظر می رسد که میل یا نیاز به آفرینش یک «همزاد»از میل یا نیاز به «جاودانگی»سرچشمه می گیرد.دور از واقعیت نیست اگر ادعا کنیم که مسلم ترین پدیده در زندگی انسان که همان «میرایی»است،برای او ناباورانه ترین پدیده نیز هست.
ما که از بدو تولد آهسته و پیوسته به سمت مرگ حرکت می کنیم با ناباوری غریبی به تماشای مرگ دیگران و نزدیک شدن مرگ خویش می نشینیم.تلاش های گوناگون ما در فاصله این دو نقطه (تولد-مرگ)بیشتر به منظور کم رنگ کردن و یا حتی نادیده گرفتن این واقعیت مسلم است.شاید«فراموشی هستی»را نیز بتوان تمایل به «فراموشی مرگ» معنا کرد.تمایل و تلاشی بی نتیجه منجر به راهکارهای گوناگونی می شود که یکی از جذاب ترینشان آفرینش همین همزاد است.
