کتاب «هنر رفتار با زنان» نوشته آرتور شوپنهاور یکی از عناوین هشت‌گانه مجموعه «هنر…» از این فیلسوف است که توسط فرانکو وولپی استاد فلسفه و پژوهشگر ایتالیایی گردآوری و تدوین شده‌اند. البته خلافِ عنوان «هنر رفتار با زنان» این کتاب دربرگیرنده توصیه‌های شوپنهاور برای رفتار و چگونگی روبه‌روشدن با زنان نیست، بلکه رساله‌ای در معرفی و تشریح شخصیت زنان و بیان کم و کاستی‌های وجودشان از دید یک فیلسوف بدبین و شکاک است.
در این کتاب با نویسنده‌ای مواجهیم که معتقد است باید دارایی در دسترس زن‌ها را از گزند دیوانگی‌هایشان در امان نگه داشت چون میل به اسراف و ولخرجی دارند. یا در دفترچه یادداشتش نوشته: مردان نیمی از زندگی‌شان را هرجایی‌اند و نیمی دیگر خروس؛ برای همین است که زنان بدل به موجوداتی اغفال‌شده و اغفال‌گر می‌شوند. مخاطبی که کتاب مورد نظر را به دست گرفته و قصد آغاز مطالعه آن را دارد باید بداند که قرار است نظریات فردی را بخواند که وجود نبوغ را در زنان مردود دانسته و آن را محال می‌داند. او در بهترین حالت ممکن، بر این باور است که ممکن است زنان استعداد داشته باشند. شوپنهاور بی‌عدالتی و تقلب را رایج‌ترین خطای زنان و دروغ‌گویی را عنصر اساسی ضمیرشان می‌داند و می‌گوید تصور این‌که زنان را در منصب قاضی دادگاه ببیند، باعث خنده آدم می‌شود. درست است که بین زنان، افراد ناعادل و متقلب وجود دارد، اما بین مردان نیز چنین افرادی کم نیستند و نمی‌توان صرف زن‌بودن را دلیلی برای متقلب‌بودن یک انسان دانست. این اولین اشتباهی که می‌توان به نوشته‌های شوپنهاور در کتاب «هنر رفتار با زنان» گرفت.
