ویلیام سیوارد باروز، نویسنده و نقاش امریکایی از اعضای شاخص نسل بیت و یکی از برجسته‌ترین نویسندگان پست‌مدرنیست است. به روایتی، هیچ نویسنده‌ای در دوران پس از جنگ به اندازهٔ او اسطوره‌پردازی نشده است. تأثیر او در حوزهٔ فرهنگ عامه اگر بیشتر از حوزهٔ ادبیات و هنر نبوده باشد، کمتر هم نبوده است. «سور عریان» و «تزریقی»، دو رمان مهم و بحث‌برانگیز وی، نقاط عطفی در تاریخ ادبی امریکا رقم زدند.
باروز در رمان کوتاه گربهٔ درون وجهی متفاوت و لطیف‌تر از خود آشکار می‌سازد؛ روایت نازک‌بینانهٔ دوستی‌های غیرمنتظره‌اش با گربه‌ها و تعمقی بر رابطهٔ مرموز بین آنها و میزبانان‌شان، که باروز رد آن را تا آیین‌های مصر باستان دنبال می‌کند. خواندن این اثر برای آنها که از این حیوان خانگی نگهداری می‌کنند قطعا بسیار جذاب است:
«طی چند سال گذشته هواخواه متعهد گربه‌ها شده‌ام، و حالا دیگر قبول دارم که آن موجود روح یک گربه است، یک اهلی. به طور حتم نشان از گربه و دیگر حیوانات دارد: خفاش‌های میوه‌خوار، گالاکو، لِمورهای پرنده با چشم‌های بسیار زرد که درون درختان می‌زیند و روی زمین ناتوان‌اند، لِمورهای دُم‌طوقی و لِمورهای موش‌مانند، سمورها، راکن‌ها، مینک‌ها، سمورهای آبی، راسوهای وحشی و روباه‌های شنی.
پانزده سال پیش خواب دیدم که گربه‌ای سفید به دام انداختم. به دلایلی می‌خواستم پسش بزنم و از خودم برانمش، اما خودش را به من می‌مالید و خیلی غم‌انگیز می‌نالید.»
