به رغم اهمیت ابعاد علمی و نمادین روانکاوی، به اعتقاد کریستوا فرآیند درمان زمانی تحقق مییابد که عواطف و انرژیهای نشانهای به سطح خودآگاه آمده و میان روانکاو و بیمار پیوندی عاشقانه ایجاد شود. این پیوند عاشقانه مبتنی بر ارزش درمانی فانتزی است که در واقع هستی سوژه را قوام میبخشد. در این کتاب کرستوا تجربهی ایمان را نیز واجد ساختار مشابهی میداند و نشان میدهد که دین به مانند روانکاوی بر شکلی از گفتار عاشقانه و قسمی فانتزی بنا دارد که معطوف به حفظ انسجام تصویری/خیالی سوژه و جهان اوست.
