پيشگامان اوليه خانواده درماني خود را پژوهشگر قلمداد مي‌كردند و هيچ تمايزي بين درمانگر و پژوهشگر وجود نداشت، به رغم پيشرفت‌هايي كه در حوزه روش‌شناسي اتفاق افتاده است هنوز پژوهش‌ها با روش‌هاي سنتي و بر پايه مشاهدات اندك انجام مي‌شود و از سوي ديگر با گذشت بيش از 60 سال از پيدايش دانش خانواده درماني هنوز از روش‌هايي كه متكي بر تفكر شهودي است بهره مي برند و از يافته‌هاي پژوهش هاي معتبر كمتر استفاده مي‌شود.
