اسلاوی ژیژک، این فیلسوف، منتقد فرهنگی و کوشنده سیاسی، چارچوب مسحور کننده تازه ای برای نگرش به نیروهای خشونت در جهان ما به دست می دهد. وی با دستمایه قرار دادن تاریخ، فلسفه، کتابها، فیلم ها، روان پزشکی لكان و لطیفه ها به بررسی شیوه های فهم و بدفهمی خشونت می پردازد.
ژیژک با استفاده از بینش فرهنگی بی مانند خود تبیین تازه ای از شورشهای سال ۲۰۰۵ پاریس ارائه می کند؛ در سهل گیری نسبت به خشونت که براساس انسان دوستی انجام می شود تردید روا می دارد و به شکلی جسورانه به تأمل درباره تصویر قدرتمند و عزم جزم تروریست های روزگار حاضر می نشیند.
به گفته ژیژک خشونت سه شکل دارد: کنشگرانه (جنایت، ارعاب)، کنش پذیرانه (نژادپرستی، نفرت پراکنی، تبعیض) و سیستمی (تأثیرات فاجعه بار نظام های اقتصادی و سیاسی)؛ و غالبا یکی از شکل های خشونت مانع از دیده شدن دیگر شکل های آن می شود و بدین ترتیب مسائل پیچیده ای پدید می آید.
آیا پیدایش سرمایه داری و در واقع تمدن بیش از آن که جلوی خشونت را بگیرد سبب خشونت نمی شود؟ آیا مفهوم ساده «همسایه» آبستن خشونت – است؟ آیا ممکن است شکل مناسب اقدام بر ضد خشونت در زمانه ما صرفا تعمق و اندیشیدن باشد؟
ژیژک از این پرسش ها و پرسش های دیگری که به همین اندازه اندیشمندانه است آغاز می کند و در اثری که جایگاه او را به عنوان یکی از پردانش ترین و فتنه انگیز ترین اندیشمندان دوران نو تحکیم خواهد کرد به بحث درباره خشونت سرشته شده در ذات جهانی شدن، سرمایه داری، بنیادگرایی، و زبان می پردازد.
