مامان و معنی زندگی با نگاهی گذرا، به غایت ارزشمند و کم و بیش ممنوع به درون قلب و ذهن درمانگر، توانایی های منحصر به فرد هر رابطه ی انسانی را روشن می سازد. یالوم در این کتاب و سایر آثارش از جمله “هنر درمان” و “وقتی نیچه گریست” که به فارسی هم ترجمه شده اند، از سد جمود، ماشینیسم، از خودبیگانگی، رفتارهای ناپخته و وابسته به «مامان» های خودشیفته ی دست اندر کار طب و دیگر مقابله ها و دفاع های پاتولوژیک عبور کرده و با دادن درس روانشناسی خود، روانکاوی دفاع های خود، انتقال و انتقال متقابل، روانشناسی وجودی، روانشناسی معنویت، انسان گرایی، ارتباط، همدلی، هوش هیجانی و خلاصه درس هنر درمان که عجیب با رواج بازار بی هنران در کلاس های درس دستیاران روانپزشکی و در درسنامه های امروزین روانپزشکی ایران غریب مانده است، دست درمانگران، استادان، دستیاران و بیماران را با صمیمیت می فشارد، آن هم با زبانی شیوا و هنرمندانه که جای آن در میان روانپزشکان هنرمند ایرانی خالی است.
هرولد ریمیس تهیه کننده و کارگردان فیلم می گوید:
«اروین یالوم، با طنز و خودآگاهی توأمان، نرم نرمک تا پرتگاه مرگ، تا لبهی جنون و تا ژرفای نومیدی می بردمان. دکتر یالوم با ما، یعنی خوانندگانش، همان طور دلسوزانه همدلی می کند که با بیمارانش: درونش را به تمامی و با صراحت آشکار می سازد تا بلکه بتوانیم در کنار یکدیگر با حقایق جانفرسای هستی رو در رو شویم و به زندگی مان معنا و شکوه ببخشیم. مطمئنم ‘مامان’به او افتخار می کند.»
هرولد ریمیس (تهیه کننده و کارگردان فیلم تحلیلش کن)
