در سال های اخیر، پیشرفت روش های جلوگیری از بارداری، افزایش ورود زنان به بازار کار، مشکلات اقتصادی و… باعث شده است که میزان باروری خصوصا در کشورهای صنعتی کاهش یابد. این امر موجب شده است که تعداد تک فرزندان در سراسر دنیا افزایش پیدا کند. مطالب قدیمی که در مورد تک فرزندان نوشته می شد بیش تر روی خصوصیات منفی این مسئله تأکید می کرد، ولی تحقیقات جدیدی که در دهه های اخیر انجام شده است، این باور عمومی را که تک فرزندی موجب خصوصیات منفی می شود، رد می کند. این تحقیقات نشان می دهد که وضعیت تک فرزندان از کودکانی که هم شیر (خواهر یا برادر) دارند، بدتر نیست. هم چنین بررسی ها نشان داده است که آن ها حتی در بسیاری ازجنبه ها از کودکان دیگر بهتر و موفق تر هستند و در بسیاری از جنبه ها نیز شباهت زیادی به فرزندان اول دارند. در تحقیقات مشخص شده است که در بیش تر موارد روحیه ی بچه های اول تفاوت چندانی با تک فرزندها ندارد و خصوصیات اخلاقی که در تک فرزندها وجود دارد معمولا در فرزندان اول هم دیده می شود، و هرچه فاصله ی بین فرزند اول و دوم بیش تر باشد این شباهت ها بیش تر می شود. به این معنی که در اغلب موارد ویژگی های فرزندی که به عنوان اولین فرزند خانواده متولد می شود با این مسئله ارتباطی ندارد که تک فرزند باقی بماند یا در آینده دارای هم شیرهای دیگری شود. شباهت زیاد تک فرزندان با فرزند اول شاید حاصل این واقعیت باشد که کلیه ی فرزندان اول نیز برای مدتی تک فرزند هستند. از نظر پزشکی اگر فاصله ی بین بچه ها کم تر از دو سال باشد سلامتی مادر به خطر می افتد. در توصیه های روان پزشکی باید برای تولد فرزند دوم موارد زیادی را مد نظر قرار داد که یکی از آن ها فاصله بین فرزند اول و دوم است. برای داشتن سلامت روان، فرزند دوم باید زمانی متولد شود که فرزند اول بخشی از مراحل رشد را طی کرده باشد، مثلا به مهد کودک، آمادگی یا مدرسه رفته و برای خود محیط اجتماعی، دوست و حمایت های دیگر به دست آورده باشد. در این فاصله که فرزند اول مراحل رشد را طی می کند، تنها است و شرایط تک فرزندی را دارد، و همین چندسال کافی است تا برخی خصوصیاتی که می تواند در تک فرزندها وجود داشته باشد در او ایجاد شود. تعداد فرزندان، معیار بهداشت خانواده و سلامتی اعضای آن نیست؛ بلکه معیار این است که تک فرزند یا همه ی چند فرزند خود را صحیح تربیت کنند. یکی از عوامل حفظ بهداشت و سلامت خانواده این است که زن و شوهر زمانی بچه دار شوند که امکانات و توانایی های آن را داشته باشند؛ درواقع اگر امکانات اقتصادی، مسکن، انرژی، آگاهی، حوصله، وقت و… مناسب برای به دنیا آوردن و تربیت بچه را در اختیار دارند، بچه دار شوند.
