لازمه استاد شدن در هر کاری، گذاشتن تمام وقتمان برای آن است. اینگونه به والیبالیست، نجار و نویسنده خوبی تبدیل می‌شویم و می‌توانیم اثرگذار و مفید باشیم همانطور که «آلفونسو دوده» نویسنده فرانسوی، به این درجه رسید. او در قرن نوزدهم می‌زیست و شروع فعالیت نویسندگیش در طرق مختلف اعم از شعر و داستان، از 15 سالگی او و مهاجرتش به پاریس آغاز می‌شود و جالب اینجاست که پسرانش، لئون و لوسین نیز نویسنده بودند. کتاب « در وادی درد»، روایت 17 سال آخر زندگی آلفونسو است. 17 سالی که به دلیل ابتلا به بیماری سفلیس به سختی گذشت. در ابتدا فقط وقایع روزانه را یادداشت می‌کرد و بعدها تصمیم گرفت آن را به داستان و رمان تبدیل کند. او توانست وقایع را به دقت ثبت و ظبط کند و روابطش با دیگران را و تجربه خویش و دیگران از بیماری را بسیار صریح و دقیق ثبت کند، لذا داستان از یکپارچگی و کشش مناسبی برخوردار است. احتمالا نوشتن و تفکر در زمان کسالتی شدید منطقی نباشد، اما آلفونسو پیش از بیمار شدن نیز در هر شرایط و مکانی می‌نوشت و بیماری هم نتوانست سد راه این «نویسنده واقعی» شود.
