روانشناسي سالمندي يك گرايش نسبتا جديد در روانشناسي است كه طيف وسيعي از مباحث در گرايش‌هاي روانشناسي سلامت، روانشناسي باليني، روانشناسي اجتماعي، روانشناسي شناختي، روانشناسي رشد و طول عمر و روانشناسي عصب‌‌شناختي را دربرمي‌گيرد. در روانشناسي سالمندي تمركز ويژه‌اي بر آسيب‌شناسي پيري به عنوان يك تعيين‌كننده اساسي براي سلامت روان، نابهنجاري و اختلال در سنين بالا وجود دارد. همچنين روانشناسي سالمندي به توانايي فردي سالمند، شكل‌گيري و ظرفيت پيري بهنجار و موفق نيز مي‌پردازد. يكي از عناصر محوري روانشناسي سالمندي سلامت رواني مثبت افراد سالمند است كه تاثير فراواني در رضايت از زندگي آنها دارد. رسيدن به بهزيستي، خودمختاري، رشد شخصي، ارتباط مثبت با ديگران، اراده زندگي، پذيرش خود، همگي از ابعاد اساسي سلامت رواني مثبت در سنين پيري هستند.
