پیدایش محورهای تحت عنوان علوم انسانی پزشکی در یک دهه ی گذشته احتمالا نشانه ی تغییر ماهیت دانش پزشکی است. امروزه نشریات مربوط به علوم انسانی پزشکی در بریتانیا، اروپا و آن سوتر از اقیانوس اطلس – در ایالات متحده منتشر می شوند.
پروژه ی علوم انسانی پزشکی از شیوه های گوناگونی برای رسیدن به اهداف اش استفاده می کند. یکی از این روش ها استفاده از «متن» برای مطرح کردن مسائل علوم انسانی است. خانم جین مک ناوتون (۲۰۰۰) این شیوه را به کمک یک متن فلسفی – جمهور افلاطون – شرح داده است؛ دیگران دوره هایی را تعریف کرده اند که بر متن های ادبی تمرکز دارد (از جمله خود زیست نامه ها و قصه ها) و این متن ها را برای برانگیختن بحث در میان درمانگرها و دانشجویان و بالا بردن ظرفیت های خیال پردازی در آنان به کار برده اند. مهم ترین هدف این شیوه ها اثبات اهمیت شرح حال بیمار و خود-بودگی در گفتمان و فضای پزشکی است. آنگونه که ایوانز (۲۰۰۱) گفته است: «ادبیات و هنرهای بیانی (اکسپرسیو) این پرسش را پیرامون و در درون تجربه ی پزشکی پیش کشیده اند که چگونه ایده ی بیانی از توصیف صرف برمیگذرد یا آن را دگرگون می کند».
