جامعه‌ی روان‌پزشکان در ایالات متحده‌ی آمریکا به طور تناقض آمیزی هم به روان‌درمانی وجودی علاقه‌مند هستند و هم از آن بیزارند. این رویکرد از یک سو بستگی بنیادین با سرشت و اندیشه‌ی امریکایی ما دارد؛ به طور مثال به تأکید ویلیام جیمز بر تجربه‌ی بی واسطه، وحدت اندیشه و کردار و اهمیت تصمیم‌گیری و پایبندی به آن نزدیک است؛ از سوی دیگر، در آمریکا میان برخی از روان‌شناسان و روان‌کاوان ستیزه‌جویی و خشم بسیار بر ضد این رویکرد مشاهده می‌شود که بعدها به دلایل این تناقض خواهیم پرداخت. ترجیح می‌دهم در این کتاب از موضع یک روان‌پزشک وجودی به طور بی‌واسطه از تجربه‌ی خود به عنوان یک فرد و روان درمانگری که به روان‌کاوی می پردازد سخن بگویم. وقتی کتاب معنای اضطراب را می‌نوشتم، یک سال‌و‌نیم در آسایشگاه معلولین در بستر بیماری به سر می‌بردم. بنابراین برای اندیشیدن درباره‌ی معنای اضطراب و نیز داده‌ها‌ی دست اول درباره‌ی خود و بیماران مضطرب زمان کافی داشتیم. طی این مدت دو کتابی را که تاکنون درباره‌ی اضطراب نوشته شده بررسی می‌کردم. یکی از این دو کتاب به نام مشکلات اضطراب را فروید نگاشته بود و دیگری با نام مفهوم اضطراب اثر کی یر‌کگاد بود. صورت بندی فروید به نظرم بسیار با اهمیت بود. از جمله نخستین نظریه‌ی او که اضطراب را ظهور دوباره‌ی لیبیدوی سرکوفته می‌داند و دومین تئوری او که اضطراب را واکنش «خود» ایگو نسبت به تهدید از دست دادن موضوع مورد علاقه‌ی فرد تلقی می‌کند. اما هر دو این‌ها در حد نظریه پردازی بودند. از سوی دیگر کی یر‌کگارد معتقد است اضطراب کشمکش موجود زنده در برابر نابودی است که من توانستم آن را در تلاش خود با مرگ یا دورنمای علیل ماندنم برای همه‌ی عمر تجربه کنم.
