به رغم شگفتی نویسنده ساختار انقلابهای علمی و دیگران، این کتاب پرنفوذترین کتاب فلسفه انگلیسی زبان در نیمه دوم قرن بیستم از آب درآمد. کتاب کوهن آغاز پایان تجربه‌گرایی منطقی را رقم زد. ریچارد رورتی میگوید: «تامس کوهن و دیگرانی که تأکید کرده‌اند مشاهده از نظریه انفکاک‌ناپذیر است بدین ترتیب مرا قانع کردند». السدر مک‌اینتایر نیز میگوید: «به نظر من مفاهیم صدق و عقلانیت و آفاقیت فقط به مثابه مفاهیم محدودی برای داخل علوم مطرح نشدند بلکه به منزله بخشی از ایدئولوژی علوم مطرح شدند، ایدئولوژی‌ای که از نهضت روشنفکری قرن هجدهم اروپا عمدتاً بر فرهنگ ما سیطره داشته است. تأثیر انتقادات کوهن، فوکو، دریدا، و دیگران بوده است که آن ایدئولوژی را مضمحل کرده است». دانلد دیویدسون میگوید: «کوهن فوق‌العاده است در اینکه با به کارگیری زبان پس از انقلاب، بیان می‌کند که امور، قبل از انقلاب چگونه بوده‌اند». هیلری پاتنم میگوید: «…کوهن نکات مهم چندی درباره نظریه‌های علمی و نیز درباره اینکه فعالیت علمی باید چگونه نگریسته شود مطرح کرده است». پل فایرابند اینچنین میگوید: «کوهن این نکته بسیار جالب و انقلابی را مطرح می‌کند که فیزیک، سنتی تاریخی است و بنابراین همان‌قدر نیازمند فهم درونی است که خود تاریخ آن». کارل پاپر میگوید: « نقادی پروفسور کوهن نسبت به آراء من درباره علم جالب‌ترین نقادی‌ای است که من تاکنون با آن مواجه شده‌ام». همچنین میگوید: «کوهن مرا بسیار خوب فهم می‌کند – به نظر من بهتر از اکثر منتقدانی که من می‌شناسم؛ و نقد اصلی وی بسیار مهم است». او میگوید: «کوهن چیزی را کشف کرده است که من نتوانستم ببینم، و از کشف او بینش و بصیرت قابل توجهی به دست آورده‌ام».
