كتاب حاضر، درمان اختلالات روانی پی ریزی شده توسط تجربه حوادث آسیب زا را شامل می شود. قواعد اصلی شامل فهم چگونگی شکل گیری نشانه ها و درمان است که می تواند باعث برطرف شدن علل طول کشیدن آزار شود. این قواعد بر تحقیقات بالینی استواراند، و چارچوب بندی نظریه پردازانه آن به طور مفصل در نوشتار دیگری ارئه شده است (هوویتز ۱۹۹۸، ۲۰۰۱). هدف این کتاب، توضیح مختصر، اما کامل نوعی درمان تلفیقی است که از مدل های زیستی – روانی – اجتماعی پیروی می کند و انواع مختلف درمان را درهم می آمیزد.
در این کتاب مؤلف به ترتیب در هفت فصل، مراحل درمانی پاسخ به استرس را شرح می دهد و در این راه عامداً از پایبندی به نظام های تشخیصی پدیدارشناختی و طبقه ای (Categorical) (مثل اختلال استرس پس از آسيب، سوگ عارضه دارشده، اختلال انطباقی، … ) پرهیز می نماید. در عوض كليه پاسخ های روان شناختی ناشی از استرس را تحت عنوان “سندرم های پاسخ به استرس” یک پیمانه میکند. “سندرم های پاسخ به استرس” اصطلاحی کلی است که برای توصيف پاسخ عمومی انسان به حوادث استرس زای زندگی به کار می رود، این حالت شامل وجود افكار مزاحم و تکراری در باره حادثه استرس زا است که با دوره هایی از انكار و کرختی هیجانی نسبت به تجارت مربوط به حادثه، جابه جا می شود.
