آشفتگی روانی ، زنان و قائدگی

به بهانه ی روز جهانی قاعدگی

گفتم با هم از تجربه ی آشفتگی روانی که اکثر خانم ها تجربه می کنن، حرف بزنیم. امّا این به این معنی نیست که آقایون تجربه آشفتگی رو ندارن، همه یِ ما انسانیم و از این دست تجربیات مستثنی نیستیم.

هر کدوم از ما به نوعی آشفتگی رو تجربه کردیم.

امّا آیا تا به حال متوجه نگرشمون نسبت به این مسئله شدیم؟!

شاید خیلی از ما سعی می کنیم این آشفتگی رو از دیگری و حتّی از خودمون هم پنهان کنیم. ی جوری برخورد می کنیم گاهاً که انگار نَ انگار حالمون بدِ. یا بعضیامون بخاطر این آشفتگی ای که فلجمون کرده نه تنها به این کلافگی و بیهودگی احساس گناه داریم، بلکه مدام به خودمون بدو بیراه هم می گیم؛
که داری وقتت رو تلف می کنی،
این همه برنامه ریختی و به هیچکدوم عمل نکردی.
اینطور که پیش می ری به هدف ِت نمی رسی.
برخی از ما هم در مقابل این آشفتگی سکوت می کنیم و اصلاً حرف نمی زنیم. .
.
نگرش شما به این حال: آشفتگی چیه؟ .

یادمون باشه که ما انسان هستیم و انسان بودن بسیار پیچیدَست

پس هر زمان بهش نیاز داشتید، بدونید که :
اجازه دارید آشفته باشید. مهمه که بدونید این بخشی از انسان بودنمونِ. پس به جای داشتن عذاب وجدان، به جای سرزنش کردن، بهتره که این آشفتگی رو بغل کنیم، بخشی از خودمون که نَ، بلکه مال خودمون بدونیم. بهتره به جای تلاش در راهِ خلاص شدن از اون، یا در جستجویِ ی حال خوب فوری و میان بُر، زمان بیشتری رو در جهتِ پذیرشِ این آشفتگی و به قول مولانا این زیرو زبَر بودن، اختصاص بدیم، چرا که قسمتی از انسان بودن، همینِ.

یادداشتی از زینب فرامرزی