هدف کتاب حاضر کشف ماهیت ادبیات کودک و از آن طریق استقلال بخشیدن به فلسفه‌ی ادبیات کودک است. روش آن نه قیاسی – همجون روش رویکرد‌های ادبیات‌گرا در تبیین ادبیات کودک – بلکه روش استقرایی است و می‌کوشد با بررسی هدف و روش ادبیات کودک و نیز با گفت‌و‌گو درباره‌ی موقعیت، ویژگی‌ها و مسائل و هم فلسفه‌ی آن، به ماهیت مستقل«فلسفه ادبیات کودک» اعتبار بخشد. نظریه «معصومیت و تجربه» که از یافته‌های اصلی این پژوهش استبرای نخستین بار در حد و معنای موجود آن مطرح می‌شود و کارایی آن در بررسی آثار شاعران کودک ایران و نیز افسانه‌های ایرانی به آزمون می‌رود. همچنین نظریه شناخت‌شناسی تکوینی – رویکرد پیاژه به تبیین شناخت آدمی – برای نخستین بار در تاویل ادبیات کودک به کار گرفته شده است. انجام این کار در مورد افسانه‌های ایرانی ظرفیت‌های شگرف این افسانه‌ها را در هماهنگی با فرآیند و ساز و کار رشد شناخت کودک و نیز توان نظریه پیاژه را در تاویل و نقد ادبیات کودک آشکار ساخته است.
